Ciało i Krew Pana Jezusa to pokarm, którego przyjmowanie ma w naszym życiu niesie ze sobą bardzo konkretne skutki. Jakie? Wskazuje na nie Sługa Boży abp Fulton Sheen.
Człowiek ma ciało i duszę. Jego duchowa część wymaga pokarmu, który wykracza poza materię, fizykę i biologię. Niektórzy będą zaprzeczać, że istnieje zasada, iż każde życie musi się czymś karmić, i będą utrzymywać, że dusza może się nasycić bez odnoszenia się do wyższego życia. Uszkodzone umysły i torturowane serca świadczą jednak o tym, że nic nie może nasycić głodu duszy z wyjątkiem pokarmu dopasowanego do niej i jej dążenia do doskonałości. Kanarek nie je tego samego, czym żywi się wąż boa, ponieważ ich natura jest różna. Dusza ludzka potrzebuje duchowej strawy. W porządku łaski tym pokarmem jest Eucharystia albo komunia człowieka z Chrystusem i Chrystusa z człowiekiem.
To jest Ciało Moje…
Nasz Pan mówi do duszy: „Jeśli nie będziesz spożywać Ciała Syna Człowieczego i pić jego Krwi, nie będziesz miał życia w sobie” (por. J 6, 53). Zasada przemienienia działa nieprzerwanie przez naturę i przez łaskę. Niższe przemienia się w wyższe: roślina przemienia się w zwierzę, gdy staje się jego pokarmem; człowiek dzięki łasce przemienia się w Chrystusa, gdy przyjmuje Go do swojej duszy, ponieważ właściwością naszej miłości jest przemienianie się w obiekt naszej miłości.
KLIKNIJ TUTAJ I POZNAJ MOC SAKRAMENTÓW! NIEZWYKŁA KSIĄŻKA ABP. SHEENA
Dlaczego mielibyśmy się dziwić, że On daje nam siebie jako pokarm? Skoro dostarcza pożywienia roślinom i zwierzętom w porządku natury, dlaczego nie miałby nas karmić w porządku nadnaturalnym? Skoro roślina karmi nasiona, zanim dojrzeją, a ptaki dostarczają pożywienia swoim pisklętom, zanim nauczą się latać, to czy mamy odmawiać Mu tego, na co pozwalamy Mu wobec innych stworzeń?
Do każdego dziecka przy piersi matka zdaje się mówić: „Bierz, jedz i pij – oto moje ciało i krew”. Matka byłaby w niezgodzie z naturą, gdyby powiedziała: „To reprezentuje moje ciało”, wiedząc, że to jest jej ciało. Tak samo Pan zaprzeczałby faktom, gdyby powiedział: „To nie jest moje Ciało ani moja Krew. To tylko ich reprezentacja albo symbol”. Analogia z ciałem matki jednak upada, ponieważ karmienie odbywa się tu na tym samym poziomie – tu człowiek karmi człowieka. W Eucharystii natomiast karmienie odbywa się na dwu różnych poziomach: boskim i ludzkim.
Pierwszy skutek: zjednoczenie z życiem Chrystusa
Gdyby chrześcijaństwo było tylko pamięcią o kimś, kto żył ponad dziewiętnaście wieków temu, nie warto byłoby w nim trwać. Gdyby ten, który przyszedł na ziemię, nie był zarazem Bogiem i człowiekiem, mielibyśmy do czynienia tylko z omylną istotą ludzką. Nawet jeśli założymy, że On jest Bogiem w ciele człowieka, to jak moglibyśmy się z nim skontaktować? Oczywiście nie przez czytanie książek o Nim, choć to kształcące i budujące, i nie przez śpiewanie hymnów, choć śpiew pomaga nam emocjonalnie. Ludzkie serce pragnie kontaktu z ukochanym.
Jeśli mamy kontakt z naturą przez pokarm, który spożywamy, jeśli niższe stworzenie trafia na wyższy poziom w naszym ciele, dlaczego nie mielibyśmy otrzymać środków, by mogła się spełnić komunia duszy? To jeden z podstawowych skutków Komunii Świętej: otrzymujemy od Chrystusa to, co sami Mu dajemy. Dostał naszą ludzką naturę – wtedy gdy w imieniu całej ludzkości Maryja dała Mu człowieczeństwo takie samo jak nasze, z wyjątkiem grzechu. On nadał tej naturze boskość, ponieważ zjednoczył ją ze swoją Boską Osobą. W Komunii Chrystus oddaje nam z powrotem naszą ludzką naturę – oczyszczoną, odrodzoną, uszlachetnioną – która jest obietnicą i rękojmią tego, czym nasza natura stanie się w dniu ostatecznym, gdy zmartwychwstaną sprawiedliwi.
POZNAJ TAJEMNICE EUCHARYSTII W NIEZWYKŁEJ KSIĄŻCE ABP. SHEENA
Nasz Pan uczynił to tak jasnym, że trudno zrozumieć, jak można nie zauważyć tej prawdy: „Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie” (J 6, 57). „[A]by wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy” (J 17, 21–22). W porządku natury istota żyjąca przyjmuje pokarm i przyswaja go, włącza w swoją substancję. W Eucharystii role są odwrócone. Eucharystia jest pokarmem dla naszej duszy, ale moc przyswajania należy tu do Chrystusa, i to On karmi nas, jednoczy i wciela w siebie. Za Janem Chrzcicielem mówimy: „Trzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał” (J 3, 30).
Moment komunii z Jezusem jest chwilą szczególnej intymności zarezerwowaną dla prawdziwych kochanków. Są trzy czynności intymne w naszym życiu: słuchanie, mówienie i dotykanie. Nasz pierwszy kontakt z kimś, kto nas kocha, to słuchanie jego głosu, następnie oglądanie go, a potem – i to jest zachowane jedynie dla najbliższych – dotykanie. Słyszymy o Chrystusie w Piśmie Świętym, widzimy Go oczyma wiary, ale dotykamy Go jedynie w Eucharystii. On prosi tylko, byśmy oczyścili nasze sumienia z grzechu i przyszli do Niego, gotowi przyjąć to, co chce nam dać. On wie, że Go potrzebujemy.
Drugi skutek: zjednoczenie ze śmiercią Chrystusa
Komunia Święta włącza nas nie tylko w życie Chrystusa, ale również w Jego śmierć. O tym drugim aspekcie często się zapomina. Mówi o nim św. Paweł: „Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb i pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 26). W innym miejscu św. Paweł pisze, że naszym zadaniem jest dopełnianie w naszych ciałach niedostatków udręk Chrystusa (por. Kol 1, 24). Aby nasze dusze mogły zostać zbawione, życie Chrystusa musi się powtórzyć w naszym życiu. Tego, czego On dokonał przez swoje narodzenie, na Kalwarii, przez swoje zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, musimy dokonać i my. Nie możemy jednak dostąpić tych niebiańskich błogosławieństw, jeśli nie jesteśmy dotknięci przez krzyż, to znaczy przez pokutę, umartwienie i wyrzeczenie się siebie oraz przez śmierć naszego egotyzmu.
Kościół naucza zatem, że musimy być w stanie łaski uświęcającej, jeśli chcemy otrzymać naszego Pana w Eucharystii. Jak martwe ciało nie może przyjmować pokarmu, tak samo człowiek, który nie ma boskiego życia w swojej duszy, nie może przyjmować boskiego pokarmu.
Dodatkowo Kościół wymaga pewnego czasu postu przed przyjęciem Komunii Świętej. Jest on po to, by przypomnieć nam, że Eucharystia to nie tylko sakrament życia, ale także sakrament umartwienia. Tylko jeśli zostaniemy naznaczeni znakiem krzyża, zostaniemy naznaczeni także łaską zmartwychwstania. Od chwili śmierci na Kalwarii aż po kraniec czasu, kiedy przyjdzie w chwale, umierający Chrystus trwa, uobecniając na ołtarzu swoją śmierć i wzywając nas, byśmy uobecniali ją przez odłączenie się od siedmiu grabarzy naszej duszy – od siedmiu grzechów głównych.
Jesteśmy woskiem, a On pieczęcią. On chce widzieć w nas obraz swojej męki i to od nas, chrześcijan, zależy, czy będziemy prowadzić życie umartwione: stawać się bardziej pokorni, gdy spotykają nas przeciwności, bardziej cierpliwi, gdy sprawy źle się toczą, umierać nieco dla świata i dla naszego egoizmu, widzieć zawsze szczęście w głoszeniu śmierci Pańskiej w naszym ciele aż do momentu Jego przyjścia.
Trzeci skutek: Komunia z mistycznym ciałem Chrystusa
Nikt nigdy aż tak się nie pomylił jak pewien profesor, gdy powiedział: „Religijność jest tym, co człowiek robi z własną samotnością”. Gdy człowiek jest samotny, jest jak komórka oddzielona od ciała. Ciało może żyć bez pojedynczej komórki, ale komórka nie może żyć w oderwaniu od ciała. Żaden człowiek nie może żyć boskim życiem bez jakiegoś rodzaju włączenia – czy to rzeczywistego, czy wyrażającego się w pragnieniu – w Mistyczne Ciało Chrystusa, ale Mistyczne Ciało Chrystusa może funkcjonować bez tego jednego członka.
Nasz Pan opisał nasze zjednoczenie z Nim tego wieczoru, gdy ustanowił Eucharystię, w obrazie winnego krzewu i latorośli (por. J 15, 1–11). Święty Paweł mówi o nas także jak o wielu, którzy stają się jednym, ponieważ wszyscy spożywamy ten sam chleb (1 Kor 10, 17). Nie ma autonomii, indywidualizmu w Piśmie Świętym ani wśród ludzi. Wszystko, co istnieje – ludzkość oraz całe widzialne stworzenie – ulega przemienieniu. Ludzkość została przemieniona przez wcielenie, a całe stworzenie – przez sakramenty i ich symbole, które przyczyniają się do wzbudzenia życia.
Jeśli w ludzkim ciele krążą życiodajne soki, to każda komórka karmi się tym życiem. Tak samo Eucharystia jest życiodajnym sokiem Mistycznego Ciała Chrystusa, którym karmi się każdy jego członek. Członkowie Kościoła nie są małymi duchowymi wyspami, z których każda pielęgnuje swoją odrębność. Czym jest osocze dla ciała fizycznego, tym jest Eucharystia dla Mistycznego Ciała Chrystusa – więzią jedności: „Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało” (1 Kor 10, 17).
KLIKNIJ TUTAJ I CZYTAJ WIĘCEJ W KSIĄŻCE „SAKRAMENTY” ABP. FULTONA SHEENA!
No Comments