Czy ks. Piotr Glas mówi za dużo o piekle i demonie? Odpowiedź na zarzuty 

Od wielu lat jednym z głównych argumentów, którym okłada się egzorcystów dających świadectwo walki z demonem jest ich rzekome koncentrowanie się na piekle i diable. Ile jest racji w tych zarzutach?

Obserwując pod jak ostrym nierzadko ostrzałem znajdują się duchowni mówiący o opętaniach warto postawić kilka pytań. Czy mówienie o piekle i szatanie jest czymś niewłaściwym? Czy zarzuty wobec księży odważnie głoszących perspektywę kary piekielnej są warte uwagi? Czy tacy kapłani, jak ks. Piotr Glas, ks. Dominik Chmielewski czy ks. Sławomir Kostrzewa faktycznie popularyzują „religię lęku”? Oto kilka spraw, z którymi powinni zapoznać się nie tylko ci, którzy zastanawiają się nad tym, czy kapłan powinien mówić dużo o piekle, ale też ci, którzy sami takie zarzuty publicznie wysuwają, twierdząc iż rzekomo nie służy to niczyjemu nawróceniu. 

ZOBACZ NAJNOWSZĄ KSIĄŻKĘ KS. PIOTRA GLASA „OSTATECZNA BITWA O RODZINĘ”!

Piekło to prawda wiary

Wiara w piekło nie jest niczym, czego należy się obawiać. A już na pewno nie wypada o piekle milczeć. Kara piekielna jest bowiem częścią naszej wiary a wspomina o niej pierwsza prawda wiary, mówiąca, że Pan Bóg nie tylko może nas nagrodzić, ale także ukarać. To część tzw. małego katechizmu, stanowiącego wykładnię tego, w co wierzymy. Zatem żaden kapłan nie może przestać mówić o piekle. Jeśli ktokolwiek oczekuje od niego, by nie wspominał o perspektywie grożącej nam wiecznej kary, sam sprzeniewierza się temu, co wyznaje Kościół i do głoszenia czego został zobowiązany. 

Żaden przełożony nie może zatem wymagać od kapłana, by ten przestał mówić o piekle. W ten sposób skłoniłby go bowiem do działania wbrew nauce katolickiej, której przecież każdy duchowny powinien być wierny. Mówienie o piekle wydaje się być zresztą szczególnie istotne w czasach współczesnych, gdy wielu zdeklarowanych katolików a nawet duchownych wprost przecz jego istnieniu lub wyznaje herezję, że jest ono puste. W licznych wypowiedziach niektórych duszpasterzy wybrzmiewa sugestia, że właściwie sprawa została już dawno zamknięta, a Pan Jezus nikogo nie potępia. Owszem, nie potępia, ale każdy z nas sam siebie może skazać na potępienie. Jak celnie zauważył ks. prof. Robert Skrzypczak, gdyby nie istniało piekło, nie mogłoby istnieć niebo. Nie ma bowiem nagrody bez kary, wszak wówczas nie moglibyśmy wybrać po której stronie stoimy: Chrystusa czy szatana. 

Dużo czy mało?

Częstym zarzutem stawianym egzorcystom lub kapłanom głoszącym prawdę, jest to, że zbyt wiele mówią o piekle i demonie. Ma to rzekomo ukazywać zafałszowany obraz chrześcijaństwa, w którym miłość Boga do człowieka zastępuje lęk.

Od razu można postawić pytanie na jakiej podstawie ktoś ocenia, że dany kapłan mówi o piekle „za dużo”? I czy faktycznie w obecnych czasach można w ogóle mówić o piekle i demonie zbyt często? Nie zapominajmy, że – jak zauważa amerykański pisarz katolicki, Paul Thigpen – współczesna kultura zaprzecza istnieniu piekła. I faktycznie, diabeł jako wróg Boga i człowieka jest właściwie dzisiaj nieobecny, zaś istnienie piekła bywa kwestionowane nawet przez duchownych. Znakomicie oddał to zjawisko C.S. Lewis, stwierdzając przewrotnie iż „nie ma doktryny, którą z większą chęcią usunąłbym z chrześcijaństwa, niż właśnie ta, gdyby tylko było to w mojej mocy”. 

KLIKNIJ TUTAJ I POZNAJ WIZJE PIEKŁA WEDŁUG ŚWIĘTYCH KOŚCIOŁA!

Współczesny człowiek – także ten, który nazywa siebie chrześcijaninem – w wielu przypadkach zdążył już „usunąć” doktrynę o piekle z nauki katolickiej, zresztą obok wielu innych niewygodnych kwestii. Słowem: piekło jest dzisiaj marginesem nauczania katolickiego, zwłaszcza w krajach Zachodu, gdzie nie istnieje już właściwie sakrament pokuty, a grzech traktowany jest jako ludzka słabość, w której należy człowiekowi towarzyszyć. Czy zatem wziąwszy pod uwagę powyższy kontekst można zbyt wiele mówić o piekle? 

Co więcej, twierdzenie, że poprzez mówienie o piekle czy demonie nie można zaprowadzić bliźniego do wiary katolickiej jest przekreśleniem prawdy o żalu niedoskonałym. Owszem, doskonałością jest żałować za swoje grzechy z powodu cierpienia, jakie sprawia nam świadomość odrzucenia przez nas miłości Bożej. Jest to jednak „wyższy” poziom żalu, do którego powinniśmy dążyć, jednak nie łudźmy się: nie każdy z nas ów poziom osiągnie. Dlatego przebaczenie możemy uzyskać także poprzez żal niedoskonały, który wywołuje w nas bojaźń przed Bożym gniewem. 

Inna sprawa, że w samym oskarżeniu, iż kapłan mówi zbyt wiele o piekle pobrzmiewa przekonanie, że mówienie o mrokach świata duchowego dowodzić musi rzekomego braku Bożej miłości. To fałszywe przekonanie, być może podszyte jakąś formą niepokoju ze strony samego oskarżyciela. Faktem jest natomiast, że istnienie piekła dowodzi jak wielką miłością darzy nas Pan Bóg. Jego miłość tak bardzo szanuje naszą godność, że jeśli stworzył On nas wolnymi, to bezwzględnie tę wolność szanuje. Zatem jeśli ktoś z nas wybiera zło, Pan Bóg – choć na różne sposoby będzie się starał nas od tego odwieść – nigdy nie przekreśli skutków naszego wyboru. Podobnie zresztą, jak uczynił ojciec syna marnotrawnego. Jego wielka miłość do dziecka sprawiła, że nie przeszkadzał trwać synowi w kryzysie, pozostawiając wybór odnośnie sposobu życie jemu samemu. Ojciec nie interweniował nawet wówczas, gdy syn roztrwoniwszy majątek, pędził żywot nędzarza.

A zatem przypominanie o piekle i działaniu diabła wcale nie przekreśla Bożej miłości, ale wręcz przeciwnie: dowodzi, jak bardzo Pan Bóg jest wobec nas uczciwy i konsekwentny. 

Wizje piekła też były przesadą?

I na koniec warto jeszcze przytoczyć jeden argument: jeśli można zbyt wiele mówić o piekle i diable, jak traktować tak liczne objawienia i wizje dotyczące kary piekielnej oraz ostrzeżenia przed zgubnym działaniem szatana? Dość powiedzieć, że o piekle wielokrotnie mówił sam Pan Jezus. Dodajmy jednak, że pisali o nim apostołowie, często pokazywała je Maryja w trakcie objawień, widzieli je wielcy święci, jak Jan Bosko, Teresa z Avili, Hildegarda z Bingen, Katarzyna Emmerich, Katarzyna ze Sieny czy św. siostra Faustyna. Ten ostatni przypadek jest zresztą szczególnie interesujący wszak wizja piekła została przedstawiona kobiecie, którą Chrystus uczynił apostołką Bożego Miłosierdzia. Czyż może być bardziej wyrazisty dowód tego, jak wielkim wyrazem Bożej miłości jest przypominanie o tym, że piekło istnieje? 

Innym podobnym przypadkiem jest wizja piekła ukazana w Fatimie. Ciekawe, co powiedzieliby wówczas współcześni teologowie, dowiedziawszy się, że Maryja pokazała przerażający obraz mąk piekielnych trójce małych dzieci? Niewykluczone, że postulowaliby nałożenie na Matkę Bożą tymczasowego zakazu wypowiadania się lub głoszenia rekolekcji w poszczególnych diecezjach. Tymczasem tamta wizja miała przekonać ostatecznie dzieci (a poprzez nie cały świat), jak ważne dla życia duchowego grzesznika jest nawrócenie i odprawianie nabożeństwa Pierwszy Sobót w intencji tych dusz, które świadomie skazują się na potępienie. To również wielki dowód Bożej Łaski, okazany nam przy pomocy wizji piekła i szalejących demonów. 

ZOBACZ KSIĄŻKI KS. PIOTRA GLASA! KLIKNIJ TUTAJ!