PRZEDPREMIEROWY FRAGMENT KSIAŻKI
W naszych czasach coraz częściej słyszymy, że piekła albo w ogóle nie ma, albo nawet jeśli istnieje, to jest po prostu puste. Niektórzy teologowie głoszą wręcz “nadzieję powszechnego zbawienia”. Czy rzeczywiście nie ma się czego bać? Wątpliwości rozwiewa Paweł Lisicki w najnowszym wywiadzie z bp. Athanasiusem Schneiderem “Wiosna Kościoła, która nie nadeszła”.
Paweł Lisicki: Jednym z tematów najczęściej pomijanych lub niechętnie poruszanych w ostatnich latach jest istnienie piekła. O ile w mentalności dawnych katolików było ono czymś realnym i namacalnym, czymś, co faktycznie groziło człowiekowi, o tyle w dzisiejszej teologii o piekle, jako miejscu znoszenia kar przez wieczność, w ogóle się nie wspomina. Zdarza się wprawdzie, że ktoś do takiego niebezpieczeństwa nawiąże, ale zwykle z taką ostrożnością i tyloma zastrzeżeniami, że trudno te odniesienia traktować poważnie. Proste pytanie zatem brzmi: czy współczesny człowiek nadal powinien wierzyć, że takie miejsce lub stan wiecznego potępienia istnieje? Czy możemy sobie dzisiaj wyobrazić, że Bóg, jako sprawiedliwy sędzia, nakłada na znajdujące się w stanie grzechu śmiertelnego dusze wieczne kary i męki, które są odpłatą za zło i niegodziwości popełnione w czasie doczesnego życia? Niektórzy teologowie – tacy jak Hans Urs von Balthasar, zmarły kilkanaście lat temu szwajcarski teolog wyniesiony do godności kardynalskiej przez Jana Pawła II – twierdzą, że piekło, jeśli w ogóle istnieje, jest całkiem puste. Swoje tezy Hans Urs von Balthasar najwyraźniej przedstawił w dwóch późnych książkach, Czy wolno mieć nadzieję, że wszyscy będą zbawieni? i Krótki dyskurs o piekle. W obu opisuje taką wizję nadziei chrześcijańskiej, która praktycznie wyklucza wiarę w karę wieczną. Jego zdaniem, gdyby Bóg zgodził się na to, by choć jedna dusza po śmierci została potępiona, nie byłby wart naszej miłości. Nie były Bogiem dobrym. Balthasar utrzymywał wręcz, że obowiązkiem moralnym każdego chrześcijanina jest nadzieja na to, że piekło jest puste. Jeśli ta opinia jest słuszna, to wynika z niej, że niemal wszyscy żyjący wcześniej katolicy przeciw takiej nadziei grzeszyli. Kościół nigdy w ten sposób nie rozumiał nadziei i nie czynił z nadziei na puste piekło nakazu wiary.
Bp. Athanasius Schneider: Naturalnie, taka byłaby konkluzja wynikająca z tej teorii. Nam jednak nie tylko wolno wierzyć w piekło, my musimy w nie wierzyć. Jest to przecież twierdzenie zawarte wprost w objawieniu Boga. Nie wolno nam wybierać sobie z objawienia tego, co nam się podoba. Katolicyzm to nie jest religia à la carte. Albo przyjmujemy całe objawienie, wszystkie dogmaty wiary, a więc także prawdę o wiecznym potępieniu i piekle, albo całość odrzucamy. Jeśli chodzi o istnienie piekła, to wyraźnie mówi o nim sam Jezus w cytowanym już przeze mnie dwudziestym piątym rozdziale Ewangelii według Świętego Mateusza: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom” (Mt 25, 41). To, że niektórych czeka wieczne potępienie, od samego początku głosili ojcowie i jasno nauczał tego Kościół. Jeśli temu przeczymy, nie jesteśmy już chrześcijanami i katolikami. Wyznajemy wówczas błędną doktrynę. Przypomnę, że Kościół na drugim soborze w Konstantynopolu, w 553 roku po Chrystusie, uroczyście potępił pochodzącą od Orygenesa teorię apokatastazy, która w istocie odpowiada temu, co głosił Hans Urs von Balthasar. Kościół utrzymywał tę naukę zawsze z największą powagą. Muszę przyznać, że ktoś, kto opowiada o pustym piekle, kto odrzuca stałą naukę Kościoła na ten temat, kto ją bagatelizuje, pokazuje skrajną nieodpowiedzialność. Przecież taki człowiek wystawia ludzi na potworne, realne niebezpieczeństwo, niemal popycha ich ku wiecznej zagładzie.
ZOBACZ NAJNOWSZĄ KSIĄŻKĘ „WIOSNA KOŚCIOŁA, KTÓRA NIE NADESZŁA”
Mówi takim ludziom, że mogą grzeszyć bez końca przeciw Bogu, gdyż ostatecznie nie czeka ich za to żadna kara. Utwierdza ich w poczuciu bezkarności, przekonuje, że mogą żyć dalej, tak jak im się żywnie podoba. Do tego ostatecznie sprowadza się przeświadczenie, że nie trzeba obawiać się piekła, bo Bóg i tak wszystkich zbawi. Taki człowiek bierze na swoją głowę ogromny ciężar. Ponosi on odpowiedzialność za tych wszystkich ludzi, którzy idąc za jego teorią, grzeszą zuchwale i podążają ku zatraceniu. W ten sposób ta teoria nie tylko nie broni człowieka przed potępieniem, ale przeciwnie, przyczynia się do wzrostu liczby grzechów, do tego, by Bóg był jeszcze bardziej obrażany.
Inną konsekwencją tej teorii jest praktyczne podważenie sensu ofiary Chrystusa. Okazuje się bowiem, że skoro piekła nie ma i potępienia nie ma, to ofiara przebłagalna Chrystusa na krzyżu, przelana przez Niego na Kalwarii drogocenna Krew, dramat cierpienia, odrzucenia i poniżenia – wszystko to było jedynie teatrem, przedstawieniem. Że to nie było naprawdę. Po co bowiem Chrystus brał na siebie nasze grzechy? Po co za nie cierpiał? Gdyby jego męka nie była sprawą tak poważną, gdyby nie chodziło w niej o to, co tak ważne – o wykupienie od śmierci i potępienia – całość chrześcijańskiej opowieści przypominałaby grę teatralną. Takie postępowanie Boga z nami, oparte na grze, na udawaniu, byłoby czymś niegodnym Boga.
No Comments